باد پریشو خاطر از ایرج رحمان پور

باد پریشو خاطر (از آلبوم گل آتش)

 بیا باد پریشو خاطرِ دلتنگ،

تو دلتنگ و مه هم دلتنگ

ای باد پریشان خاطر و دلتنگ بیا چون هم تو دلتنگ هستی و هم من

مه اَنوه وارِ ایواریا،

دِ لالسونِ شهر سَنگ

من اندوهگین غروب ها در سکوت این شهر سنگی هستم

تو شَکَتِ گُذر دُو شَهر،

که ژاری دِش موحونه بیت بد آهنگ

تو خسته ی گذر از آن شهری هستی که فقر در آن سرود بد آهنگی را می نوازد

هوار ای داد هی بیداد،

هَنی بو زلف سوخته، دِت میایه باد

ای داد و ای بیداد، ای باد هنوز هم بوی گیسوان سوخته می دهی

هَنی هم دو دسِ روشن،

بلیزِ خینِ گرمینِه، میکه فریاد

هنوز هم از آن دو دست روشن که بلندای خونی گرم را فریاد می زند

هَنی هم دُو گُلِ اَزگل،

 دو چش انتظارِ تر

هنوز هم از گرمای اخگر آتش و از آن چشمهای خیسِ انتظار

دُو داغ نَنگ،

و پِشنی مُلک ناآباد

دو داغ ننگ (فقر و خودسوزی) که بر پیشانی سرزمین های نا آباد هست

هَنی هم لُرسو دلتنگ،

هنی هم دیلرو غَمبار

هنوز هم لرستان دلتنگ و دهلران غمگین و غمبار است

خَوَر به باد، نیایه میرِ نوروز،

 که ناره طاقت دیدار

ای باد خبر بده تا میرِ نوروزی نیاید زیرا طاقت دیدن این وضعیت را ندارد

هوار ای داد هی بیداد،

 هَنی بو زلفِ سُوخته،دِت میایه باد

ای داد و ای بیداد، ای باد هنوز هم بوی گیسوان سوخته می دهی